Adolf Loos Augusta Sarnitza

Adolfa Loosa (1870–1933) był ekstrawagancką postacią, której obecność w kulturalnym kolebce Wiednia początku XX wieku ożywiła krajobraz architektoniczny kraju. Jakiś wczesny, zagorzały zwolennik modernizmu , całkowicie odrzucił panującą wówczas wielką secesjonistyczną estetykę, a także wszelkie znamiona europejskiej fin de sicle .

Zamiast tego w wykładach i esejach, takich jak kamień milowy Ozdoba i zbrodnia z 1908 roku Loos wyraził swoją „ pasję do gładkich i szlachetnych powierzchni ”. Uważał, że zdobnictwo architektoniczne jest ze swej natury efemeryczne – zamknięte w aktualnych trendach i stylach, a zatem szybko się starzeje. Zamiast tego opowiadał się za tym Loos, który sam w głębi serca był klasycystą proste, ponadczasowe projekty o ugruntowanych od lat walorach estetycznych i konstrukcyjnych.

Zdobywszy sławę w Wiedniu w latach 90. XIX wieku dzięki projektom handlu detalicznego w mieście, Loos rozwinął swój charakterystyczny styl, wprowadzając koncepcję architektury „planu przestrzennego” i rezygnacja z ozdobnych dodatków na rzecz bogatych, wysokiej jakości materiałów, przedstawionych w wyraźnych liniach . Duże projekty, np Muzeum kawiarni w Wiedniu (1899), Dom Loosa (1912) i sklep z modą Książę (1913), podzieleni krytycy, opinia publiczna, a nawet członkowie rodziny królewskiej – cesarz Franciszek Józef I nie zgodziłby się przejść obok Loos House, najeżony wściekłością z powodu jego bezczelnie minimalistycznej estetyki.

We wstępie do Adolfa Loosa badamy pisma, osiągnięcia i dziedzictwo, które charakteryzują jego twórczość i które przez dziesięciolecia odbijały się echem w ożywionej dyskusji architektonicznej pomiędzy wyszukaną i elementarną estetyką.